ΤΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Τα γρουσούζικα λευκά παπούτσια

Υπήρχε μία εποχή – όχι τόσο μακρινή – που όλα τα παπούτσια των παικτών είχαν μαύρο χρώμα, ίδιο σχέδιο και το μόνο που άλλαζε ήταν η αθλητική φίρμα. Diadora ή Puma συνήθως. Στις μέρες μας τα ποδοσφαιρικά παπούτσια έχουν γίνει πολύχρωμα σαν παιδικό δωμάτιο 7χρόνου κοριτσιού και τόσο φαντεζί που θα έκαναν τη Μαρία Αντουανέτα να κοκκινίσει από ντροπή, νιώθοντας τόσο κιτς. Η Μαρία Αντουανέτα δεν είχε ποτέ τόσο λαμπερά παπούτσια σαν του Κριστιάνο του Ρονάλντο (ούτε τόσο καλοξυρισμένη γάμπα εννοείται) και ευτυχώς που δεν αντίκρισε ποτέ μια πιρουέτα με τις Νike μπαλαρίνες του CR7. Θα είχαμε πολύ μεγαλύτερα δράματα, είμαι σίγουρος και κουβέντα δε σηκώνω γι” αυτό το θέμα.

 Διάβασε περισσότερα >>

I am Zlatan

Ζούμε σε μια εποχή που ο κάθε διάσημος αποφασίζει να γράψει για τη ζωή του, ανεξάρτητα από το πόσο ενδιαφέρουσα είναι. Αποκορύφωμα, οι βιογραφίες ποδοσφαιριστών που δεν έχουν καν τελειώσει την καριέρα τους και βιάζονται να τσιμπήσουν μερικά ευρώ ακόμα. Στα ποδοσφαιρικά βιβλία που διαβάζω, οι αυτοβιογραφίες ποδοσφαιριστών είναι σχετικά χαμηλά στην λίστα προτίμησης. Κυρίως, γιατί οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές είναι παντελώς αδιάφοροι σαν προσωπικότητες και δεν έχουν να πουν πολλά, ειδικά οι σύγχρονοι που σπάνια έζησαν κάτι αξιομνημόνευτο μέχρι να γίνουν γνωστοί, αλλά επίσης γιατί τα βιβλία τα γράφουν τρίτοι που βγάζουν ένα πρόσωπο του ποδοσφαιριστή που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει.

 Διάβασε περισσότερα >>

Μόνο αγάπη για τους μουρλούς Ιρλανδούς

Δεν έχω πάει ποτέ στην Ιρλανδία (αν και μια βόλτα στα Cliffs of Moher ήταν και παραμένει ταξιδιωτικό όνειρο) και δεν έχω γνωρίσει κανέναν Ιρλανδό. Παρ” όλα αυτά συμπαθώ τους Ιρλανδούς όσο ελάχιστους λαούς στον πλανήτη. Υπάρχουν αμέτρητοι λόγοι που δικαιολογούν αυτή τη συμπάθεια μου: Ο Ρόρι Γκάλαχερ, οι Thin Lizzy, οι Waterboys, οι U2, οι Cranberries, o Ντέιβ Άλεν που τελείωνε κάθε κωμική του παράσταση υψώνοντας το ποτήρι του με το αλκοόλ και αποχαιρετώντας τους θεατές με την (τόσο επίκαιρη αυτές τις μέρες) ατάκα «Goodnight, thank you, and may your God go with you», ο Ντίλαν Μοράν, ο Σάμιουελ Μπέκετ, ο Όσκαρ Ουάιλντ κι αυτοί είναι μόνο λίγοι απ’όσους μπορώ να θυμηθώ χωρίς καν να ανοίξω κάποια σχετική λίστα στο ίντερνετ που θα μου υπενθυμίσει ποιοι άλλοι γεννήθηκαν στην Ιρλανδία.

 Διάβασε περισσότερα >>